Acceptatie? Nee!

Stel je eens voor, je wordt ouder.

Op een dag heb je een rollator nodig. Op een dag kun je ook niet meer veilig met de rollater over straat.

Je hebt het gevoel alles uit handen te moeten geven. Je huishouden, bankzaken, iedereen helpt maar je bent de controle kwijt over alles. Of het gebeurt op een andere manier dan dat je gewend bent. En je voelt je eigenlijk alleen maar schuldig dat je niets kunt doen, dat je niet kunt helpen omdat het niet meer gaat.

De arts heeft al gevraagd of je hulp nodig hebt omdat je het moeilijk vindt om ouder te worden en de controle uit handen te geven.

Maar… je hebt het gevoel dat als je dat doet (dus praten met iemand) dat je dan de situatie accepteert. En dat betekent dat er steeds meer losgelaten moet worden. En dan is het hek van de dam.
Dus makkelijker is het om te blijven verzetten tegen de situatie.

Alleen…accepteren betekent niet meer of minder dan dat je je niet meer verzet tegen de situatie zoals die is.

Dus; je bent oud en kunt niet meer goed voor jezelf zorgen. Punt.
En…daarnaast verzet je je niet meer tegen het gevoel dat de situatie in je oproept.

Acceptatie gaat dus niet over berusten of goedkeuring geven aan iets.

Het voorbeeld van ouder worden staat wellicht nog wel ver van je af, maar is vast herkenbaar. Dit betekent als je dus accepteert dat je ouder wordt, dan berust je er niet in of je bent er niet vóór, maar je begrijpt dat het gebeurt en daardoor verzet je je niet meer tegen de ouderdom. Daardoor kun je wellicht beter hulp vragen en accepteren en kun je je op andere zaken richten dan wat vroeger zo belangrijk was.

Daarnaast zijn er natuurlijk ook veel andere voorbeelden. Bijvoorbeeld je hebt altijd pijn. Je bent depressief. Kortom; je kunt niet accepteren dat de situatie is zoals deze is. Want je wil die ‘normale’ moeder/ collega / vriendin zijn. En niet ‘die-altijd-zieke-persoon’. Dus ga je de situatie niet accepteren, maar blijf je zoeken / vechten totdat het echt niet meer gaat. Heel begrijpelijk.

Maar wat levert het nu op om in verzet te leven? Laten we een voorbeeld nemen.

Je loopt in de natuur. En ineens zie je een vuilnisbak vol met afval. Vooral plastic. Je ziet muizen in de container die het plastic aanvreten. Wat gebeurt er dan in je lichaam? Hier zijn een aantal opties:

Als we nu eens kijken wat is acceptatie? Wellicht denk je ‘Als ik deze situatie accepteer, dan keur ik goed wat die  mensen  hebben gedaan’. Dus gebeurt wellicht het volgende:

• Optie 1: het doet je het niets, en loop je er langs. Dit kan ontkenning zijn.
• Optie 2: je wordt boos; hoe kunnen mensen zo onverschillig met de natuur omgaan?
• Optie 3: je wordt verdrietig, intens verdrietig; hoe kunnen mensen zo onverschillig met de natuurlijk omgaan?
• Optie 4: je wordt verdrietig en gaat opruimen

Vervolgens ben je de hele middag van slag bij optie 2 of 3 of blijf je boos. Of je gaat het opruimen.

Vanuit de ‘acceptatie’ gezien kun je zeggen: accepteren betekent niet meer of minder dan dat je je niet meer verzet ten de situatie zoals die is. En ook niet tegen het gevoel dat het oproept.

Dus in dit geval kun je de situatie (vuilnisbak) aanschouwen. En kijken wat er in jouw gebeurt. Wat deze situatie in jou oproept. Alleen, je gaat er geen woorden aangeven. En je gaat het ook niet wegduwen. Dus wellicht dat je wel verdrietig bent, maar dat is het dan ook. Of boos. Zonder anderen, zonder haakjes. Je hoeft de situatie iet goed te keuren, maar het betekent ook wel dat je ook niet gaat afkeuren.

Je zit ertussenin en je accepteert het.

Als je dus gaat wandelen en je accepteert dat er van alles kan zijn, dan heb je een andere houding.

En zo is het dus ook in het leven.

Warme groet,

Ivette